پینوکیوی گییرمو دل‌تورو
اقتباس گییرمو دل‌تورو از قصه‌ی کلاسیک کارلو کولودی، همزادی برای مهم‌ترین فیلم کارنامه‌ی خودش محسوب می‌شود: لابیرنت پان. دل‌تورو قصه را از قرن نوزدهم به قرن بیستم منتقل کرده، معاصر دوران ظهور فاشیسم و به قدرت رسیدن موسولینی در ایتالیا. به این ترتیب، سال‌های حکمرانی موسولینی قرینه شده با دوران ژنرال فرانکو و جنگ‌های داخلی اسپانیا که بستر حوادث اصلی لابیرنت پان را شکل داده بود، پدر ژپتو صاحب پسری است به نام کارلو (معادل اوفلیا در لابیرنت پان) که قربانی جنگ است و حالا پدرش تلاش می‌کند برای بازگرداندن او به زندگی، معادل تلاش پایانی در لابیرنت پان برای زنده کردن اوفلیا.
ایده‌ی ربوده‌شدن فرزند و ظلم ناپدری هم بین دو فیلم مشترک است. جیرجیرک در این‌جا یادآور ملخی است که در لابیرنت پان حضور دارد، تبدیل پری مهربان قصه‌ی کارلو کولودی به فرشته‌ی ترسناک قلمرو مردگان که هیبتی یادآور پان در لابیرنت پان دارد هم پیوند دیگری ساخته میان دو فیلم، و البته جزئیاتی دیگر که ارجاع به آن فیلم دارد.
چسبیدن گییرمو دل‌تورو به عنوان اصلی فیلم اصلاً یعنی همین که آن‌چه می‌بینیم بیش از آن‌که به کارلو کولودی تعلق داشته باشد، انتخاب اجزایی از قصه‌ی اصلی و آفریدن چیزی تازه است که در دنیای گییرمو دل‌تورو تأسیس شده و موجودیت پیدا کرده. با این همه، جوهر داستان کارلو کولودی حفظ شده و کماکان با همان ایده‌ی مرکزی سر و کار داریم، اما نمایش تلخی‌های ناشی از خشونت جنگ و تأکید بر عواقب تراژیک اقتدارطلبی دیکتاتورها بیشتر به گییرمو دل‌تورو تعلق دارد تا کارلو کولودی.
گذشته از اینها، آن‌چه در پینوکیوی گییرمو دل‌تورو لذت‌بخش است اجرای درخشان فیلم است که پر از ظرافت در کار با رنگ، نور و جزئیات گوشه و کنار قاب‌هاست. کنترل رنگ‌ها در طیفی از آبی تا قرمز تیره، جهان اثر را میان غلبه‌ی رنگ آبی در دنیای مردگان و سرخی آتش در دنیای واقعی بنا کرده. طراحی چهره و پیکر دو حیوان اصلی داستان یعنی جیرجیرک و میمون و تقابل‌‌شان با نهنگی که شبیه هیولاهای قصه‌های اسطوره‌ای است ریزه‌کاری‌های قابل توجهی دارد.
با وجود اهمیت اشاره‌های مضمونی، این یک انیمیشن استاپ‌موشن پرزحمت بسیار «دیدنی» است که می‌شود از تماشایش لذت برد و هم‌چنین از شنیدن موسیقی فوق‌العاده‌‌ی الکساندر دسپلا و اجرای تأثیرگذار صداپیشه‌های حرفه‌ای مثل اوان مک گرگور، کریستوف والتز، جان تورتورو، تیلدا سویینتن و کیت بلانشت.
امتیاز از ۵ ستاره: ★★★ ½