فیلم‌های ۲۰۲۱

فیلم تازه‌ی وس اندرسن درباره‌ی یک مجله‌ی موفق است به نام فرنچ دیسپچ. از دورنمای آشنایی با مؤسس و سردبیر مجله می‌رویم درون صفحات مکتوب، در ادامه می‌‌رویم توی گزارشی مشخص و بعد، می‌‌رویم درون واقعه‌ی اصلی، آن‌جا با حوادث و شخصیت‌های متعددی مواجه می‌‌شویم که در حال شکل دادن به واقعه‌اند.

بر خلاف راشومون، در فیلم ریدلی اسکات دقیقاً خود واقعه‌ی تجاوز، دغدغه‌ی سازندگان فیلم بوده، به‌طور مشخص قرار است بدانیم آیا مردی اجازه دارد با این فرضیه که زنی زمینه‌ی هم‌خوابگی را فراهم کرده، از خودش سلب مسئولیت کند و حتی تا دم مرگ هم اصرار کند گناهی مرتکب نشده یا خیر.

آری فولمن با تصمیم برای به‌روز کردن ماجرای آن فرانک ‌‌سراغ فیلم تازه‌اش رفته: فرض بر این است که آن در سال‌های زندگی مخفیانه‌اش یک دوست خیالی داشته به نام کیتی، حالا رابطه‌ای میان کیتی، دفتر خاطرات بازمانده از آن، خانه‌ی آن در آمستردام که به موزه تبدیل شده با دنیای معاصر و مشکلات امروزی‌اش شکل می‌گیرد.

فیلم تازه‌ی ادگار رایت، یک محصول سرگرم‌کننده‌ی خوب ‌ساخته‌‌شده است، و اگر روی پرده با صدا و تصویر درست تماشایش کنید، به یک نوبت تماشا می‌ارزد. نقطه‌ی شروع داستان، شیفتگی یک دختر جوان به صنعت مد است که باعث می‌‌شود برای حضور در مدرسه‌ی طراحی لباس راهی لندن ‌شود، و به‌دلایلی خانه‌ای در محله‌ی سوهو اجاره ‌کند.

فیلم تازه‌ی سلین سیاما از جهاتی یادآور کار تحسین‌شده‌ی قبلی او یعنی تصویر زنی در آتش است. در مامان کوچولو هم قرار است رابطه‌ی دو زن را دنبال کنیم؛ کششی مبهم که در ابتدا معلوم نیست یک دوستی کودکانه است یا پیوندی عمیق‌تر. اینجا هم رابطه‌ی دو زن، میان ذهنیت و عینیت در نوسان است.

هر سال در سه روز ابتدای جشنواره، خیابان کینگ بسته می‌شود و جشن افتتاحیه‌ی جشنواره وسط خیابان شکل می‌گیرد. مراسم فرش قرمز هر فیلم هم مقابل سالن‌های مختلف همین خیابان برگزار می‌شود. اما حالا، نه، هیچ خبری نیست! انگار نه انگار جشنواره‌ای شروع به کار کرده و کلی مهمان قرار است در این خیابان بروند و بیایند.