اکتبر 2019

Robert McKee

رابرت مک‌کی و کتاب داستان: چوب خشک و نگاه بودا

برای انس گرفتن با كتاب «داستان: ساختار، سبك و اصول فیلم‌نامه‌نویسی» نباید آن را صرفاً مجموعه یادداشت‌هایی درباره‌ی حرفه فیلم‌نامه‌نویسی فرض كنید؛ نكته كاملاً غیرمنتظره و استثنایی در كتاب داستان این است كه با خواندن آن به بصیرتی همه‌جانبه درباره‌ی معنای داستان، معنای سینما، معنای هنر و حتی معنای زندگی دست پیدا می‌كنید!

رابرت مک‌کی و کتاب داستان: چوب خشک و نگاه بودا ادامه‌ی مطلب

Snowpiercer

وحشی، مثل یک پلنگ زخمی

بقیه‌ی فیلم‌های بلند بونگ جون ـ هو را دیدم: میزبان (۲۰۰۶)، مادر (۲۰۰۹) و برف‌شکن (۲۰۱۳). این سه تا در کنار چهار فیلمی که قبلاً درباره‌شان نوشتم، شامل هفت فیلم بلندی می‌شود که این فیلم‌ساز اهل کره‌ی جنوبی تا به امروز ساخته. سه فیلمی که تازگی دیدم، دوره‌ی میانی کارنامه‌ی بونگ را شکل می‌دهند.

وحشی، مثل یک پلنگ زخمی ادامه‌ی مطلب

No Country for Old Men

روزگار جنایت‌های بدون مكافات

سراسر فیلم را می‌توان نمای نقطه‌نظر كلانتر و تلاش او برای نشان دادن نمونه‌های اثبات‌كننده‌ی فرضیه‌اش درباره دنیای جدید دانست. او می‌خواهد ما را متوجه این نكته كند كه گرچه نسل آدمیزاد ذاتاً سركش است، و قتل نخستین را همان اولین برادران تاریخ بشر مرتكب شده‌اند، اما معنای جنایت در زمانه‌ی ما به‌كلی تغییر كرده است.

روزگار جنایت‌های بدون مكافات ادامه‌ی مطلب

The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford

قضاوت تاریخ درباره‌ی فشردن یك ماشه

كشته شدن جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل را شاید نشود به همه توصیه كرد و مطمئن بود كه هر كسی از آن لذت خواهد برد، اما اگر حوصله كنید و این فیلم صد‌وشصت‌دقیقه‌ای با ساختار بسیار غیرعادی‌اش را تا انتها تماشا كنید، ناچارید اعتراف كنید كه یكی از استثنایی‌ترین فیلم‌های زندگی‌تان را دیده‌اید.

قضاوت تاریخ درباره‌ی فشردن یك ماشه ادامه‌ی مطلب

Memories of Murder

قاتل کیست؟ نمی‌دانم!

خاطرات قتل از همان ابتدا، با نوشته‌ی ابتدایی‌اش، رویه‌ای نامتعارف در پیش می‌گیرد. قبل از رو‌به‌رو شدن با اولین واقعه، می‌خوانیم که این فیلمی است بر مبنای یک قصه‌ی واقعی، برگرفته از پرونده‌ای جنایی که هرگز به نتیجه نرسید. چنین شروعی برای یک فیلم پلیسی جنایی با زمانی بیش از دوساعت، کاملاً دیوانه‌وار است.

قاتل کیست؟ نمی‌دانم! ادامه‌ی مطلب

Sweeney Todd

از هدیه‌ی شما متشكرم

نشد جناب پرویزخان نوری! وقتی یادداشت‌تان را با این جمله آغاز می‌كنید كه: «آن‌چه من درباره‌ی خشونت در سینمای امروز گفته‌ام و می‌گویم دلیل نمی‌خواهد» و با این جمله به پایان می‌برید كه: «قصد ندارم جنابعالی را قانع كنم كه با من موافقت كنید. شما را به‌خیر و ما را به سلامت» دیگر چه می‌شود گفت؟

از هدیه‌ی شما متشكرم ادامه‌ی مطلب

There Will Be Blood

خشونت خاموش یك فیلم سیاه

برویم سراغ فیلم غریب پل تامس اندرسن. خون ریخته خواهد شد را می‌گویم که یكی از سیاه‌ترین، غیرعادی‌ترین و خشن‌ترین آثار تاریخ سینماست. وقایع فیلم در ابتدای قرن بیستم رخ می‌دهند، یعنی در سال‌هایی كه ایده‌پردازی درباره‌ی تكنولوژی و مهیا كردن مقدمات ظهورش به پایان رسیده بود.

خشونت خاموش یك فیلم سیاه ادامه‌ی مطلب

Eastern Promises

كوبیدن پتك بر سر تماشاگر بی‌خیال

آقای نوری، تلاش نكنید كه به من ثابت كنید خشونت، چیز بد و كثیفی است. بحث ما اصلاً این نیست؛ بحث بر سر این است كه نمی‌شود كیفیت یك فیلم سینمایی را با توجه به مقدار خونی كه در آن ریخته می‌شود ارزیابی كرد. حتماً توجه دارید كه شرایط نمایش خشونت در رسانه‌های بصری تفاوت كرده است.

كوبیدن پتك بر سر تماشاگر بی‌خیال ادامه‌ی مطلب

Once

جادوی جاروبرقی و گیتار!

كاری كه این آقای جان كارنی در فیلمش انجام داده بیشتر شبیه جادوگری است تا فیلم‌سازی. واقعاً از هیچ، یك فیلم ساخته. به دو بازیگر بی‌نظیرش اعتماد كرده و با اتكا به حضور آنها و ترانه‌هایی كه می‌سازند و می‌خوانند، فیلمش را ذره ذره شكل داده. این فیلم درباره‌ی این دو نفر است و پیوندشان با موسیقی.

جادوی جاروبرقی و گیتار! ادامه‌ی مطلب

Juno

درخشش ابدی یك ذهن پاك

جونو از آن فیلم‌های غلط‌اندازی است كه همان‌قدر كه ساده و معصومانه به نظر می‌رسد، می‌تواند دست كم گرفته شود و این‌طور فرض شود كه معمولی است، و مثلاً در مقایسه با فیلم‌های پیچیده‌ای مثل آثار اخیر برادران كوئن و پل تامس اندرسن و جولین اشنابل، خیلی آسان ساخته شده و از صناعت آنها بی‌بهره است.

درخشش ابدی یك ذهن پاك ادامه‌ی مطلب

error: Content is protected !!
پیمایش به بالا