حسین معززی‌نیا

در قرن هجدهم، دو وسترنر که برادرند، مأموریت دارند یک جوینده‌ی طلای عجیب و غریب را تعقیب کنند که فرمولی پیدا کرده برای جمع کردن حجم بیشتری طلا از راهی ساده‌تر. اما هیچ کدام از اجزای این قصه، به شکل متعارف و طبق قواعد معمول پیش نمی‌رود.

پیرمرد و تفنگ به یک بار دیدن می‌ارزد. حداقل به‌خاطر تجدید خاطره با رابرت ردفورد بابت کاراکترهایی که در همین ژانر خلق کرده. فیلم، خواسته‌ناخواسته شخصیت واقعی فارست تاکر را پیوند می‌زند با کاراکترهای سینمایی که ردفورد ساخته و در جوانی، همان‌قدر پرانرژی و مهارنشدنی، می‌دزدیدند و فلنگ را می‌بستند!

فیلم از این‌جا شروع می‌کند که بارسا چطور در اواخر دوران مربی‌گری فرانک رایکارد کم‌و‌بیش به بن‌بست خورده بود و به‌نظر می‌‌رسید ایده‌های رایکارد دیگر جواب نمی‌دهد. مدیران باشگاه دو گزینه را برای جایگزینی در نظر داشته‌اند: گواردیولا و مورینیو. همین‌جا فیلم به عقب می‌رود و در فصلی جداگانه، دوران یوهان کرایف را توصیف می‌کند.

سیکاریو: ‌روز سرباز فیلمی است که شاید به یک بار دیدن بیرزد اما قضاوت کردنش بستگی مطلق به این دارد که فیلم قبلی را دیده‌ باشید یا نه. در سال ۲۰۱۵ فیلم فوق‌العاده‌ای دیدیم به نام سیکاریو که در بعضی سكانس‌هایش تصویر تازه‌ای از وضعیت كارتل‌های قاچاق مواد مخدر و پیچیدگی نحوه‌ی سازمان‌دهی و عملكردشان را به ما نشان می‌داد.

این آقای فلورین هنکل ون‌دونرسمارک که دوازده سال پیش به‌خاطر فیلم درخشان زندگی دیگران شناختیمش، آدم عجیب و غریبی است: از آن زمان تا امروز فقط سه فیلم بلند ساخته که هر کدام هم حال‌وهوایی متفاوت با دیگری دارند. فیلم سومش هرگز رو برنگردان یک دنیای دیگر است که چندان ربطی به هیچ کدام از قبلی‌ها ندارد.

عده‌ی دیگری هم به منطق کسانی که عملکرد نت‌فلیکس را تخریب جایگاه سالن‌های سینما دانسته‌اند ایراد گرفته‌اند و مدعی شده‌اند اغلب ۸ هزار عضو آکادمی در خانه می‌نشینند، دی‌وی‌دی فیلم‌ها را می‌بینند و بر اساس همان‌ها رأی می‌دهند، پس چه تفاوتی دارد فیلم‌های نت‌فلیکس داوری شوند یا محصولات کمپانی‌های سنتی تولید فیلم.

فیلم مستند می‌دونستم کار تو بود ثبت خاطرات چهره‌هایی است که با کازال کار کرده‌اند: آل پاچینو، مریل استریپ، فرانسیس فورد کاپولا،‌ سیدنی لومت، رابرت دنیرو، جین هکمن و… در کنار اینها بازیگرانی از نسل جدید مثل استیو بوشمی، سم راکول و فیلیپ سیمور هافمن درباره‌ی کازال حرف می‌زنند و تسلط‌شان بر ریزه‌کاری‌های بازی‌ او و نقش‌هایش را به رخ می‌کشند.

آخرین اپیزود این سریال کاملاً حیرت‌زده‌ام کرد. مجبور شدم وسط تماشا، دکمه‌ی پاز را فشار دهم و عصبانیتم را در قالب چند جمله‌ی مفصل شرح دهم تا بتوانم ادامه دهم. این نه تنها بدترین اپیزود کل سریال بلکه یکی از بدترین پایان‌بندی‌های همه‌ی قصه‌هایی بود که تا‌به‌حال در تاریخ قصه‌گویی بشر ثبت شده.

به این سؤال جواب داده نمی‌شود که جان اسنو به‌عنوان یک رهبر مقتدر چرا در این فصل، به طور کلی تماشاگر وقایع است. چون عاشق دنریس است؟ عاشقش نیست و در همین اپیزود اخیر این را نشان داد. چون مطیع اوست؟‌ چرا مطیع کسی است که بر خلاف منش جان اسنو دارد غیرعاقلانه و ضدبشری رفتار می‌کند؟

شتابی که برای تمام کردن قصه‌ای با این وسعت، این همه شخصیت و این مقدار جزئیات وجود دارد، ‌از منظر اقتصاد تولید کاملاً قابل درک است؛ هزینه‌ی تولید اپیزودهای جدید این سریال بیش از یک فیلم سینمایی پرخرج شده، اشتیاق هواداران هم به اوج رسیده، پس باید کار را تمام کرد تا زمینه برای انتشار ادامه‌ی رمان و هم‌چنین تولید «اسپین‌آف»های احتمالی فراهم شود.