حسین معززی‌نیا

در چند سال اخیر کمتر فیلمی دیده‌ایم که از نظر وحدت لحن و یکدستی بصری با سوزاندن قابل مقایسه باشد. سوزاندن فیلمی است که دوباره به یادمان می‌آورد چه ظرفیت شوق‌انگیزی برای آفریدن قصه‌های تازه و ظرافت در روایت‌شان در شرق آسیا نهفته و هنوز می‌شود منتظر اتفاقات .هیجان‌انگیز در آن منطقه ماند

پسر زیبا که بیشتر به‌خاطر نامزدی‌های متعدد بازیگرش تیموتی شالامی در جشنواره‌ها و محافل مختلف شناخته شده، یکی از آن فیلم‌های متعهدانه‌ی مصمم و قاطع است که برای رسیدن به هدفی سرراست ساخته شده: هشدار به والدینی که فرزند نوجوان یا جوان دارند و مراقبت‌های کافی برای تمایل احتمالی آنها به مصرف مواد مخدر را انجام نمی‌دهند.

انتقاد از نتایج مراسم اسکار و متلک گفتن به سلیقه‌ی اعضای آکادمی کم‌کم به ابتذال کشیده شده. در این‌که اسکار صد جور عیب و ایراد داشته و دارد شکی نیست، اما کسانی که این روزها نق می‌زنند و از انتخاب‌های امسال تا کل تاریخ اسکار را دست می‌اندازند، ظاهراً چند نکته را به‌کلی فراموش کرده‌اند…

برگزاری جشنواره‌ی فیلم فجر، خواه‌نا‌خواه آدم را یاد همه‌ی خاطراتش از سینمای ایران می‌اندازد. ۴۰ سالگی انقلاب هم باعث شده فیلم‌های این ۴ دهه مرور شود تا بهترین‌ها انتخاب شود. فهرست‌هایی در این روزها منتشر شده. این هم فهرست ۱۰ انتخاب من. این توضیح هم شاید لازم باشد که انتخاب‌ها بدون ترتیب است.

بر خلاف تو من فکر می‌کنم چرنوبیل سریال خوبی است و توانسته یک موقعیت ملتهب را جوری بازسازی کند که ما حس‌ش کنیم اما البته که این سریال را آمریکایی‌ها ساخته‌اند و بدیهی است که موضوع از زاویه دید آنها روایت می‌شود، همان‌طور که اگر این داستان را روس‌ها روایت کنند از زاویه دید خودشان روایت می‌شود.

فیلم دیوانه‌واری که وودی آلن در سال ۱۹۸۳ ساخته، به نظر می‌رسد نزد تماشاگران و منتقدان، محبوبیتی به اندازه‌ی کمدی‌رمانتیک‌های او ندارد، اما در نگاهی دوباره، بیش از هر فیلم دیگرش جوهر «وودی آلنی» دارد. اگر این توصیف بارها تکرارشده‌ی «اثری که از زمانه‌اش جلوتر است» در مورد بعضی فیلم‌های تاریخ سینما صادق باشد، قطعاً یکی از آنها همین زلیگ است.

در سینمای آمریکا، فیلم سیاسی افشاگرانه که سازنده‌اش دست از نگرانی برداشته باشد و با خیال آسوده، بالا و پایین یک شخصیت یا جریان مهم سیاسی را یکی کند کم ندیده‌ایم، از مایکل مور گرفته تا الیور استون و اسپایک لی و دیگران، از این دست فیلم‌ها ساخته‌اند، اما باز هم وایس مورد خاصی است و توصیه می‌کنم حتماً تماشایش کنید.

اگر فیلم‌های تازه را می‌جورید تا در میان انبوه تولیدات سینمای روز دنیا چیزی پیدا کنید که اسمش را بشود گذاشت «سینمای متفاوت»، فیلم جدید نوری بیلگه جیلان، فیلمساز شصت‌ساله‌ی استانبولی یکی از خاص‌ترین نمونه‌هایی است که ممکن است به تورتان بخورد. به گمانم بد نیست اسم ساختاری را که جیلان به آن رسیده «فیلم ـ رمان» بگذاریم.

سرخ‌پوست ایده‌ی خوبی دارد و در یک سوم ابتدایی امیدوارکننده به نظر می‌‌رسد. اما به‌محض تمام شدن جذابیت ایده‌ی اولیه، مشخص می‌شود فیلمنامه‌نویس آن‌قدر به همان ایده‌ اطمینان داشته که توانسته سی چهل نفر را همراه کند و حالا همگی دارند ما را مشغول می‌کنند تا نبینیم قصه‌ای باقی نمانده و فیلم دارد با آوردن و بردن شخصیت فرعی‌های بی‌ربط، وقت تلف می‌کند.

پخش نهمین فصل سریال مرده‌های متحرک که آغاز شد با تردیدی جدی تماشای فصل تازه را شروع کردم. با تلاش برای زنده نگه داشتن امید به اپیزودهای ابتدایی تا شاید کسی راهی برای نجات سریال از مسیری که در پیش گرفته پیدا کرده باشد. اما حالا بعد از دیدن هفت اپیزود، مطمئن شده‌ام امیدواری بی‌فایده‌ای داشته‌ام.