اسکار ۲۰۲۰، قبل از برگزاری، فاقد هیجان و قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسید، اما ناگهان به یک غافلگیری تمام‌عیار تبدیل شد. دوره‌ی ۹۲ اسکار، به‌عنوان شبی تاریخی به یاد آورده خواهد شد، از این بابت که فیلمی غیرانگلیسی‌زبان، آن هم نه فیلمی اروپایی، بلکه فیلمی از سینمای کره‌ی جنوبی، جوایز اصلی را دریافت کرد.
وقتی در انگلستان بودم با مجله‌ی امپایر مصاحبه‌ای کردم. درباره‌ی فیلم‌های مارول سؤالی پرسیده شد. گفتم سعی کرده‌ام چندتایی از آنها را تماشا کنم، و گفتم این فیلم‌ها مناسب سلیقه‌ی من نیستند… و این‌که، درنهایت، فکر نمی‌کنم اینها سینما باشند. عده‌ای علاقه نشان داده‌اند روی آن بخش آخر پاسخم در این مصاحبه، انگشت بگذارند…
چند هفته‌ای است اظهارنظرهای پی‌درپی درباره‌ی فیلم‌های ابرقهرمانی، به تیتر اول گزارش‌ها و خبرهای سینمایی دنیا تبدیل شده. باید هم این بحث در می‌گرفت، عجیب نیست. داریم به پایان سالی می‌رسیم که یکی از همین فیلم‌ها به پرفروش‌ترین فیلم تاریخ تبدیل شده. چند فیلم ابرقهرمانی دیگر هم امسال حسابی فروختند. نام این فیلم‌ها و چهره‌ی باز‌یگران‌شان در این یکی دو سال مدام تکرار شده.
در روزهای نمایش عمومی مغزهای کوچک زنگ‌زده در مجادله میان هواداران و مخالفان فیلم، مدام از تعبیر «کپی کردن» استفاده می‌شد. در یادداشت‌ها یا کامنت‌های مخالفان فیلم، هومن سیدی متهم می‌شد به کپی کردن از بعضی فیلم‌ها و مشخصاً به فیلم مشهور شهر خدا اشاره می‌شد که فرناندو مه‌یر‌لس در سال ۲۰۰۲ ساخته.
اولین فیلم آندری زویاگینتسف را دیدیم به نام بازگشت. به بهانه‌ی این فیلم که حال‌و‌هوایی رازآمیز و روایتی «مبهم» دارد، و عامدانه، اطلاعات اساسی را حذف می‌کند، درباره‌ی قواعد طراحی این جنس فیلم و شکل تأثیرگذاری چنین رویکردی در روایت حرف می‌زدیم. به نکته‌ای اشاره شد که به‌گمانم در مباحث درک فیلم، مهم و اساسی است.
در تاریکیِ آرامش‌بخش تالار سینما که تماشاگر خود را فراموش می‌کند، هویت‌مان را از دست می‌دهیم و در یک خلوت همگانی شراکت می‌کنیم که دنیای واقعی را از ما دور نگه می‌دارد. هر کس مجبور بوده در سینمایی که به‌اندازه‌ی کافی تاریک نشده به تماشای فیلمی بنشیند به این امر پی برده که «تاریکی» یک عایق اساسی است.
سینما هنر است. نقد با فیلم به‌عنوان یک اثر هنری سر و کار دارد. نقد عبارت است از تبدیل کردن موضوع یک اثر هنری [فیلم] به موضوع یک اثر هنری دیگر [ادبیات]. نقد، از ادبیات به‌عنوان یک فرم هنری استفاده می‌کند برای صحبت درباره‌ی اثر هنری دیگری که اسمش فیلم است.
عده‌ی دیگری هم به منطق کسانی که عملکرد نت‌فلیکس را تخریب جایگاه سالن‌های سینما دانسته‌اند ایراد گرفته‌اند و مدعی شده‌اند اغلب ۸ هزار عضو آکادمی در خانه می‌نشینند، دی‌وی‌دی فیلم‌ها را می‌بینند و بر اساس همان‌ها رأی می‌دهند، پس چه تفاوتی دارد فیلم‌های نت‌فلیکس داوری شوند یا محصولات کمپانی‌های سنتی تولید فیلم.
انتقاد از نتایج مراسم اسکار و متلک گفتن به سلیقه‌ی اعضای آکادمی کم‌کم به ابتذال کشیده شده. در این‌که اسکار صد جور عیب و ایراد داشته و دارد شکی نیست، اما کسانی که این روزها نق می‌زنند و از انتخاب‌های امسال تا کل تاریخ اسکار را دست می‌اندازند، ظاهراً چند نکته را به‌کلی فراموش کرده‌اند…
بر خلاف تو من فکر می‌کنم چرنوبیل سریال خوبی است و توانسته یک موقعیت ملتهب را جوری بازسازی کند که ما حس‌ش کنیم اما البته که این سریال را آمریکایی‌ها ساخته‌اند و بدیهی است که موضوع از زاویه دید آنها روایت می‌شود، همان‌طور که اگر این داستان را روس‌ها روایت کنند از زاویه دید خودشان روایت می‌شود.
