سینمای دنیا

تالکین یک فیلم زندگی‌نامه‌ای است درباره‌ی عالی‌جناب جان رونالد روئل تالکین، نویسنده‌ی کتاب‌های‌ ارباب حلقه‌ها، هابیت، سیلماریلیون و… . مخاطب این فیلم کاملاً مشخص است: عاشقان تالکینِ. اگر این نام برای‌تان تداعی‌کننده‌ی چیز مشخصی نیست، می‌توانید هرگز این فیلم را تماشا نکنید و با خیال راحت مشغول کارهای مهم‌تری شوید که برای آدم‌بزرگ‌ها طراحی شده.

هر خانه‌ای یک زیرزمین دارد. زیرزمینی که پناهگاه بیچارگانی است که حالا مجبورند آن پناهگاه را به آوردگاه تبدیل کنند و به جان هم بیفتند تا درنهایت یکی‌شان بتواند به زندگی در آن بالا ادامه دهد. جنبه‌ی درخشان فیلم در این است که نه فقط به لحاظ داستانی بلکه در کار با میزانسن هم استفاده‌ی فوق‌العاده‌ای از موقعیت بالا/ پایین می‌کند.

نوشتن درباره‌ی روزی روزگاری در هالیوود، فیلم تازه‌ی کوئنتین تارانتینو، بدون اشاره به رویکرد اصلی فیلم‌ساز در طراحی ساختار روایی فیلم، و تصمیم مبنایی‌اش برای بازی با انتظارات تماشاگر، کار بسیار دشوار و تقریباً غیرممکنی است. بنابراین یادداشت مفصل بماند برای زمانی که فیلم دیده شد.

بعد از مدت‌ها فیلمی از تولیدات جریان اصلی تماشا کردم که نتوانستم رهایش کنم و بسیار مشتاق و کنجکاو باقی ماندم تا ببینم قرار است به کجا برسد و با دست‌مایه‌اش چه کند. اگر دنبال فیلمی می‌گردید که غافلگیرتان کند، این یک انتخاب مناسب است: از آن فیلم‌هایی است که اجازه نمی‌دهد با خیال آسوده تماشایش کنید.

قوش از آن فیلم‌هاست که اگر مستقل از کارنامه‌ی کن لوچ تماشا شود، شاید صرفاً یک فیلم نامتعارف در دسته‌بندی فیلم‌های نوجوانانه‌ای تصور شود که موقعیت خاص دوران نوجوانی و تنها ماندن میان آدم‌بزرگ‌های زبان‌نفهم را توصیف می‌کند. از آن نوع فیلم‌ها که می‌تواند با خانه‌ی دوست کجاست و فیلم‌های مدل کانون پرورش فکری خودمان در یک رده قرار بگیرد.

در رفت‌و‌آمد چندباره میان افسانه‌های تاریخی و داستان‌های دوران معاصر، ژانگ یی‌مو یکی دیگر از آن فیلم‌های خیال‌انگیزِ خوش‌ترکیب و به دقت طراحی‌شده‌اش را ساخته به نام سایه. یک قصه‌ی پیچیده و پر از غافلگیری بر مبنای این ایده که حاکمان بلندمرتبه‌ برای خودشان یک بدل، یک «سایه» تربیت می‌کرده‌اند تا در موقعیت‌های بحرانی، او را جایگزین خودشان کنند.

سازندگان فیلم از این ویژگی که شزم در اصل، نوجوانی است حتی کم سن‌و‌سال‌تر از اسپایدرمن بهترین استفاده را کرده‌اند تا با برجسته کردن کاراکتر «فردی» در کنار او هم شخصیت‌ها را بهتر توضیح دهند و هم کلنجار این کاراکتر با شزم/ بیلی را به ایده‌ی مرکزی فیلم‌شان تبدیل کنند.

دو فیلمی را که جردن پیل ساخته، دیده‌اید یا نه. اگر دیده‌اید، شاید مثل من حیرت‌زده‌اید از این پدیده. توی این دو فیلم، همه چیز پیدا می‌کنید! به معنای دقیق کلمه، همه چیز. از منظر ژانر، این دو فیلم در وهله‌ی اول فیلم وحشت محسوب می‌شوند. اما تقریباً به همان اندازه، فیلم‌های علمی‌خیالی هم به حساب می‌آیند.

آلیتا: فرشته‌ی جنگ قصه‌ی سایبورگی است که بدنش از بین رفته و فقط ذهنش باقی مانده، آن ذهن هم توانایی ندارد به‌خاطر بیاورد که بوده، چه کرده و چرا به این حال و روز افتاده. یک دکتر متخصص احیای روبات‌هاست که او را رو‌به‌راه می‌کند تا بتواند دوباره سرپا شود.

بیوه‌ها (استیو مک‌کویین) با این موقعیت شروع می‌شود که چند گنگستر در آخرین عملیات‌شان به دام پلیس می‌‌افتند و کشته می‌شوند، اما تبعات سرقتی که انجام داده‌اند گریبان‌گیر خانواده‌شان می‌شود و حالا همسران‌شان چاره‌ای ندارند جز این‌که یک عملیات سرقت را به نتیجه برسانند؛ زنان بیوه‌ای که تجربه‌ای در این قضایا ندارند، حالا ناچارند وارد دنیای خشن و ترسناک تبهکاران شوند.