رفت و آمد بین دو دنیا
دکتر اسلیپ یکی دیگر از آن فیلم‌هایی است که تماشاگرانش را به دو دسته‌ی کاملاً متفاوت تقسیم می‌کند: کسانی که شاینینگ (استنلی کوبریک) را دیده‌اند و با جزئیاتش آشنایی دارند، کسانی که اصلاً نمی‌دانند وقتی از شاینینگ حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیم! از این جهت، تلقی این دو دسته تماشاگر ممکن است هیچ نقطه‌ی اشتراکی پیدا نکند.
رو برنگردان!
ماریان، نقاش جوانی است که از دنیای اطراف جدا شده، به جزیره‌ای خلوت آمده تا به‌اقتضای حرفه‌اش، تابلویی از یک بانو را تمام کند، تحویل دهد، دستمزدش را بگیرد و برگردد. اما این جداافتادگی، او را تا ابد گرفتار آن‌چه می‌کند که آفریده. همان‌چیزی که خودش به‌وجود آورده. پرتره‌ای که دیگر مال اوست.
پیوستگی
بعد از تماشای دوباره‌ی ۱۹۱۷ به نظرم رسید لازم است درباره‌ی نکته‌ی مرکزیِ ساختار و روایت این فیلم صحبت کنیم: ۱۹۱۷ یک چرخه را روایت می‌کند؛ سربازی به یک درخت تکیه داده، بیدارش می‌کنند تا مأموریتی را بر عهده بگیرد. مأموریتی که یک سرباز معمولی باید راهی پیدا کند از زیرش دربرود، نه این‌که از آن استقبال کند…
رسم تاریخ چنین است
خانه پدری دوباره توقیف شده و بعید است کسی بتواند در شرایط آشفته و پریشان امروز فرهنگ و هنر کشور، مشکل را حل کند. اما این فیلم به ساخته‌شدنش می‌ارزید. همین‌که توانست با چند نوبت نمایش محدود و مشروط، این همه تأثیر بگذارد و این همه انگیزه برای دوباره توی قوطی کردنش ایجاد کند، یعنی کارش را درست انجام داده.
دیو و دلبر
به نظر می‌رسد اصرار میرکریمی برای فاصله گرفتن از ساختاری که خوب بلد است، باعث شده خودش متوجه ناهمگون بودن لحن فیلم‌های این سال‌هایش نشود و ایده‌هایی را که می‌تواند به نتایج درستی برسد، هدر دهد. این وسط، حضور کاراکتری مثل دختربچه‌ی این فیلم هم از نتایج همین ناهمگونی در لحن است.
زمان یک توهم است!
در تاریکی، آدم‌ها مشغول زندگی روزمره‌اند، واقعیت اطراف هم همان چیزی به نظر می‌رسد که برای هر کسی در هر نقطه‌ی دنیا ملموس است، اما چند اتفاق عجیب، به‌تدریج آنها را متوجه شرایط رازآمیزی می‌کند که هرچه پیش می‌رود بیشتر دچار این تصور می‌شوند که نکند یک واقعیت موازی هم در دنیا وجود دارد که محاسبه‌اش نمی‌کنند.
قصه‌ی آدم‌کش‌های فیلسوف!
سریال به‌شکلی طراحی شده که درگیر جزئیات پرونده‌های مشهور واقعی، و زمینه‌ی رفتارهای قاتل‌های شناخته‌شده‌ای مثل چارلز منسن شویم. چارچوب اصلی همین است: شرح مستندگونه‌ی چگونگی شكل‌گیری واحد تحقیقات علوم رفتاری در اف‌بی‌آی، همراه با تعریف وقایع در لایه‌های مختلف، در مرزی میان قصه‌گویی و واقعه‌نگاری مستندگونه.
روزگار سپری‌شده‌ی مردم سال‌خورده
آپولو ۱۱ نمونه‌ی فیلم مستندی است که قصد ساختارشکنی در روایت یا حیرت‌زده کردن تماشاگر با تکیه به ایده‌های صوتی بصری غیرمنتظره و غافلگیرکننده ندارد، بلکه برای رسیدن به مقصودش از ساده‌ترین روش ممکن استفاده می‌کند، یعنی چیدن تعدادی تصویر و صدای مرتبط به حادثه‌ی مرکزی فیلم، و تدوین خطی آنها برای شکل دادن به یک روایت ساده و همه‌فهم.
از موسیقی و زخم‌های دیگر
اصل بحث این است كه بزم رزم یك فیلم مستند است كه «درست» ساخته شده. مهم‌ترین امتیازش همین است. یعنی به قواعد وفادار بوده، كم نگذاشته، جای خالی ندارد، از آن طرف بام هم نیفتاده كه بخواهد از موضوعش سوء‌استفاده كند و بی‌خودی شلوغ كند. همه چیز به قاعده است و در عین حال كم نیست.
اسکار بین‌المللی!
اسکار ۲۰۲۰، قبل از برگزاری، فاقد هیجان و قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسید، اما ناگهان به یک غافلگیری تمام‌عیار تبدیل شد. دوره‌ی ۹۲ اسکار، به‌عنوان شبی تاریخی به یاد آورده خواهد شد، از این بابت که فیلمی غیرانگلیسی‌زبان، آن هم نه فیلمی اروپایی، بلکه فیلمی از سینمای کره‌ی جنوبی، جوایز اصلی را دریافت کرد.
این همان بحث مرغ و تخم‌مرغ است
وقتی در انگلستان بودم با مجله‌ی امپایر مصاحبه‌ای کردم. درباره‌ی فیلم‌های مارول سؤالی پرسیده شد. گفتم سعی کرده‌ام چندتایی از آنها را تماشا کنم، و گفتم این فیلم‌ها مناسب سلیقه‌ی من نیستند… و این‌که، درنهایت، فکر نمی‌کنم اینها سینما باشند. عده‌ای علاقه نشان داده‌اند روی آن بخش آخر پاسخم در این مصاحبه، انگشت بگذارند…