فیلم جدید اسپیلبرگ شاید اجرایی رئالیستی از ای. تی. است که همان جمع خانوادگی را دارد، روابط بچه‌ها، حضور پدر و مادر و بحران خانوادگی، اما کنجکاوی‌های کودکانه و هیجان ملاقات با یک بیگانه‌ی فضایی کنار رفته و جایش را به کشف سینما و قابلیت‌های جادویی‌اش داده.
واقعیت را دور بینداز ادامه‌ی مطلب
چسبیدن گی‌یرمو دل‌تورو به عنوان اصلی فیلم اصلاً یعنی همین که آن‌چه می‌بینیم بیش از آن‌که به کارلو کولودی تعلق داشته باشد، انتخاب اجزایی از قصه‌ی اصلی و آفریدن چیزی تازه است که در دنیای گی‌یرمو دل‌تورو تأسیس شده و موجودیت پیدا کرده.
یک فیلم ضدجنگ دیگر ادامه‌ی مطلب
ونزدی را آلفرد گاف و مایلز میلر طراحی کرده‌اند، تیم برتون علاوه بر این‌که تهیه‌کننده‌ی اجرایی (و سرمایه‌گذار) است چهار اپیزود از هشت اپیزود را کارگردانی کرده، اما تمام اجزا و عناصر سریال چنان تیم برتونی‌اند که نمی‌توانیم سهم او را منحصر به همین عناوین درج‌شده در تیتراژ فرض کنیم.
یک ضیافت تیم برتونی ادامه‌ی مطلب
کاملاً قابل درک است تماشاگر شیفته‌ی بازی تاج‌و‌تخت به‌هرحال از آن‌چه می‌بیند رضایت پیدا کند چون بعد از آن فصل پایانی ضعیف که رؤیاپردازی همه را برای تماشای یک پایان‌بندی به‌یاد‌ماندنی بر باد داد، همین که هست بهتر از وداع همیشگی با آن دنیای جذاب و رازآمیز است.
جنگ خانوادگی تارگرین‌ها ادامه‌ی مطلب
موطلایی با در نظر گرفتن فضای این سال‌ها و دامنه‌های جنبش می‌تو ساخته شده تا از این موقعیت بهترین بهره را ببرد. سازندگان امیدوار بوده‌اند نتیجه‌ی کارشان به مؤثرترین فیلم این جریان تبدیل شود، اما حالا به نظر می‌رسد در دورترین فاصله از چنین آرزویی قرار گرفته؛ فیلمی هدررفته از هر جهت. چرا؟
همه‌ی جزئیات با ذکر اسم‌های واقعی و حتی حضور شاهدهای واقعی در نقش خودشان (اشلی جاد) کنار هم چیده شده. سازندگان فیلم خواسته‌اند تا جایی که ممکن است روایتی مستند ارائه دهند که بیننده را قدم به قدم شریک کشف حقیقت کند تا از جزئیات پرونده‌ی متهم اصلی باخبر شود.
همه‌ی مردانِ هاروی واینستین ادامه‌ی مطلب
با همه‌ی بدقوارگی‌ها و آشفتگی‌ها، فقط به‌دلیل کنجکاوی برای مشخص‌شدن حد و مرز بدسلیقگی در بر باد دادن آن‌چه دستاورد تالکین محسوب می‌شود، تا آخرین اپیزود هم صبر کردم، چیزی عوض نشد؛ این سریال فقط برای پول درآوردن ساخته شده، بدون تعارف و به همین روشنی و صراحت!
تالکین به روایت آمازون ادامه‌ی مطلب
در بهتره به سال زنگ بزنی ترکیب جیمی مک‌گیل ـ کیم وکسلر عاقبت به رستگاری مرد انجامید چون زن، خودش یکی از عوامل رشد این هیولا بود و جایی فهمید، از ترکیب دونفره کنار کشید تا هیولا آسیب‌پذیر شود و مجال بازگشت به قلمرو انسانیت برایش حفظ شود.
خانواده‌ی فیبل‌من احتمالاً شخصی‌ترین فیلم اسپیلبرگ است؛ شرح آغاز شیفتگی‌اش به سینما و پیداشدن وسوسه‌ی فیلم‌سازی از کودکی. اثری کاملاً زندگی‌نامه‌ای است البته با تغییراتی در بعضی جزئیات. اگر اغلب کتاب‌های منتشرشده درباره‌ی اسپیلبرگ را مرور کرده و فیلم‌های مستندی را که درباره‌اش تولید شده دیده باشید، وقایع فیلم برای‌تان آشنا خواهد بود.
بار دیگر، جشنواره‌ای که می‌شناختیم ادامه‌ی مطلب
تصاویر خبری ـ گزارشی از مصاحبه‌های سرپایی مونرو، نماهایی که در فیلم‌های خبری ثبت شده درست به اندازه‌ی کلوزاپ‌های پرداخت‌شده‌ی سینمایی‌اش بازتاب‌دهنده‌ی همان «آن» خاص اوست! کیفیتی منحصر به فرد، همان که به قول بیلی وایلدر، تا مقابل دوربین قرار می‌گرفت انگار جادو رخ می‌داد. رابطه‌ی غریب این صورت با دوربین ماجرای غریبی است.
