سینمای دنیا

دو فیلمی را که جردن پیل ساخته، دیده‌اید یا نه. اگر دیده‌اید، شاید مثل من حیرت‌زده‌اید از این پدیده. توی این دو فیلم، همه چیز پیدا می‌کنید! به معنای دقیق کلمه، همه چیز. از منظر ژانر، این دو فیلم در وهله‌ی اول فیلم وحشت محسوب می‌شوند. اما تقریباً به همان اندازه، فیلم‌های علمی‌خیالی هم به حساب می‌آیند.

آلیتا: فرشته‌ی جنگ قصه‌ی سایبورگی است که بدنش از بین رفته و فقط ذهنش باقی مانده، آن ذهن هم توانایی ندارد به‌خاطر بیاورد که بوده، چه کرده و چرا به این حال و روز افتاده. یک دکتر متخصص احیای روبات‌هاست که او را رو‌به‌راه می‌کند تا بتواند دوباره سرپا شود.

بیوه‌ها (استیو مک‌کویین) با این موقعیت شروع می‌شود که چند گنگستر در آخرین عملیات‌شان به دام پلیس می‌‌افتند و کشته می‌شوند، اما تبعات سرقتی که انجام داده‌اند گریبان‌گیر خانواده‌شان می‌شود و حالا همسران‌شان چاره‌ای ندارند جز این‌که یک عملیات سرقت را به نتیجه برسانند؛ زنان بیوه‌ای که تجربه‌ای در این قضایا ندارند، حالا ناچارند وارد دنیای خشن و ترسناک تبهکاران شوند.

در قرن هجدهم، دو وسترنر که برادرند، مأموریت دارند یک جوینده‌ی طلای عجیب و غریب را تعقیب کنند که فرمولی پیدا کرده برای جمع کردن حجم بیشتری طلا از راهی ساده‌تر. اما هیچ کدام از اجزای این قصه، به شکل متعارف و طبق قواعد معمول پیش نمی‌رود.

پیرمرد و تفنگ به یک بار دیدن می‌ارزد. حداقل به‌خاطر تجدید خاطره با رابرت ردفورد بابت کاراکترهایی که در همین ژانر خلق کرده. فیلم، خواسته‌ناخواسته شخصیت واقعی فارست تاکر را پیوند می‌زند با کاراکترهای سینمایی که ردفورد ساخته و در جوانی، همان‌قدر پرانرژی و مهارنشدنی، می‌دزدیدند و فلنگ را می‌بستند!

سیکاریو: ‌روز سرباز فیلمی است که شاید به یک بار دیدن بیرزد اما قضاوت کردنش بستگی مطلق به این دارد که فیلم قبلی را دیده‌ باشید یا نه. در سال ۲۰۱۵ فیلم فوق‌العاده‌ای دیدیم به نام سیکاریو که در بعضی سكانس‌هایش تصویر تازه‌ای از وضعیت كارتل‌های قاچاق مواد مخدر و پیچیدگی نحوه‌ی سازمان‌دهی و عملكردشان را به ما نشان می‌داد.

این آقای فلورین هنکل ون‌دونرسمارک که دوازده سال پیش به‌خاطر فیلم درخشان زندگی دیگران شناختیمش، آدم عجیب و غریبی است: از آن زمان تا امروز فقط سه فیلم بلند ساخته که هر کدام هم حال‌وهوایی متفاوت با دیگری دارند. فیلم سومش هرگز رو برنگردان یک دنیای دیگر است که چندان ربطی به هیچ کدام از قبلی‌ها ندارد.

این همان مرد به خشم‌آمده‌ی راننده تاکسی است که باز هم سرنوشتش با زنی گره خورده و این بار به جای آن دخترک روسپی (جودی فاستر) با زنی سر و کار دارد (آماندا سیفرید) که کودکی در شکمش دارد و از قهرمان فیلم تقاضا می‌کند ناجی زندگی‌اش باشد اما «خداوند چنین می‌خواهد» که خودش ناجی ارنست تولر (ایتن هاوک) شود.

کفرناحوم، فیلم تازه‌ی خانم نادین لبکی، فیلم‌ساز و بازیگر لبنانی، از آن دسته فیلم‌هاست که به‌دلیل داستان ملتهب و متأثرکننده‌اش می‌تواند واکنش‌هایی کاملاً متفاوت در بین بیننده‌ها برانگیزد. ممکن است عده‌ای عمیقاً تحت تأثیر قرار بگیرند، گروهی آزار ببینند، بعضی‌ها هم درباره‌ی نوع نگاه فیلمساز به مقوله‌ی خانواده، رابطه‌ی والدین با فرزندان، واکنش‌های جامعه و… تعبیر و تفسیرهای ضدونقیضی ارائه دهند.

در چند سال اخیر کمتر فیلمی دیده‌ایم که از نظر وحدت لحن و یکدستی بصری با سوزاندن قابل مقایسه باشد. سوزاندن فیلمی است که دوباره به یادمان می‌آورد چه ظرفیت شوق‌انگیزی برای آفریدن قصه‌های تازه و ظرافت در روایت‌شان در شرق آسیا نهفته و هنوز می‌شود منتظر اتفاقات .هیجان‌انگیز در آن منطقه ماند