فیلم‌های ۲۰۱۷

توهین فیلمی است که می‌تواند شما را شگفت‌زده کند، از این جهت که شاید به‌عنوان یک فیلم عربی با توقعی پایین تماشایش کنید، و تصور کنید در بهترین حالت قرار است یک فیلم محلی قابل قبول و استاندارد ببینید. اما این فیلمی است با فیلم‌نامه‌ای دقیق و درگیرکننده، بازی‌های حرفه‌ای و کارگردانی منضبط و درست.

شكل آب دست‌مایه‌ی اصلی‌اش را بدون تأكیدهای مبالغه‌آمیزی كه در سینمای این سال‌ها مرسوم شده، با بیانی كنایی و شاعرانه، درون اتمسفری یكدست عرضه می‌كند و تسلط تكنیكی دل‌تورو و همكارانش برای آن‌كه حتی یك پلان از فیلم بیرون از دنیای خیال‌انگیزی كه طراحی شده قرار نگیرد، به‌شدت قابل تحسین است.

دانكرك را روی پرده‌ی آی‌مكس دیدم، در ابعاد بزرگ، با صدای عالی، در بهترین شرایط و البته كه با توقع بسیار. فیلمی است عظیم و جاه‌طلبانه كه تلاش می‌كند با كنار هم چیدن جزئیات یك موقعیت حماسی در اوایل جنگ جهانی دوم، ما را به شدت تحت تأثیر قرار دهد.

دو فیلمی را که جردن پیل ساخته، دیده‌اید یا نه. اگر دیده‌اید، شاید مثل من حیرت‌زده‌اید از این پدیده. توی این دو فیلم، همه چیز پیدا می‌کنید! به معنای دقیق کلمه، همه چیز. از منظر ژانر، این دو فیلم در وهله‌ی اول فیلم وحشت محسوب می‌شوند. اما تقریباً به همان اندازه، فیلم‌های علمی‌خیالی هم به حساب می‌آیند.

این همان مرد به خشم‌آمده‌ی راننده تاکسی است که باز هم سرنوشتش با زنی گره خورده و این بار به جای آن دخترک روسپی (جودی فاستر) با زنی سر و کار دارد (آماندا سیفرید) که کودکی در شکمش دارد و از قهرمان فیلم تقاضا می‌کند ناجی زندگی‌اش باشد اما «خداوند چنین می‌خواهد» که خودش ناجی ارنست تولر (ایتن هاوک) شود.

این فیلم مستند ضیافتی است برای سینمادوستان تا ببینند هنوز چه نکاتی درباره‌ی این سکانس و علاوه بر آن، درباره‌ی تأثیرپذیری فیلم روانی از وضعیت اجتماعی آن سال‌های آمریکا و تأثیرگذاری‌اش بر فرهنگ عامه‌ی سال‌های بعد وجود دارد که نمی‌دانسته‌ایم. نام فیلم اشاره دارد به تعداد پلان‌ها و برش‌های سکانس مشهور فیلم روانی.