خشونت در سینما

خانه پدری دوباره توقیف شده و بعید است کسی بتواند در شرایط آشفته و پریشان امروز فرهنگ و هنر کشور، مشکل را حل کند. اما این فیلم به ساخته‌شدنش می‌ارزید. همین‌که توانست با چند نوبت نمایش محدود و مشروط، این همه تأثیر بگذارد و این همه انگیزه برای دوباره توی قوطی کردنش ایجاد کند، یعنی کارش را درست انجام داده.

كشته شدن جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل را شاید نشود به همه توصیه كرد و مطمئن بود كه هر كسی از آن لذت خواهد برد، اما اگر حوصله كنید و این فیلم صد‌وشصت‌دقیقه‌ای با ساختار بسیار غیرعادی‌اش را تا انتها تماشا كنید، ناچارید اعتراف كنید كه یكی از استثنایی‌ترین فیلم‌های زندگی‌تان را دیده‌اید.

نشد جناب پرویزخان نوری! وقتی یادداشت‌تان را با این جمله آغاز می‌كنید كه: «آن‌چه من درباره‌ی خشونت در سینمای امروز گفته‌ام و می‌گویم دلیل نمی‌خواهد» و با این جمله به پایان می‌برید كه: «قصد ندارم جنابعالی را قانع كنم كه با من موافقت كنید. شما را به‌خیر و ما را به سلامت» دیگر چه می‌شود گفت؟

برویم سراغ فیلم غریب پل تامس اندرسن. خون ریخته خواهد شد را می‌گویم که یكی از سیاه‌ترین، غیرعادی‌ترین و خشن‌ترین آثار تاریخ سینماست. وقایع فیلم در ابتدای قرن بیستم رخ می‌دهند، یعنی در سال‌هایی كه ایده‌پردازی درباره‌ی تكنولوژی و مهیا كردن مقدمات ظهورش به پایان رسیده بود.

آقای نوری، تلاش نكنید كه به من ثابت كنید خشونت، چیز بد و كثیفی است. بحث ما اصلاً این نیست؛ بحث بر سر این است كه نمی‌شود كیفیت یك فیلم سینمایی را با توجه به مقدار خونی كه در آن ریخته می‌شود ارزیابی كرد. حتماً توجه دارید كه شرایط نمایش خشونت در رسانه‌های بصری تفاوت كرده است.

سریال به‌شکلی طراحی شده که درگیر جزئیات پرونده‌های مشهور واقعی، و زمینه‌ی رفتارهای قاتل‌های شناخته‌شده‌ای مثل چارلز منسن ‌شویم. چارچوب اصلی همین است: شرح مستندگونه‌ی چگونگی شكل‌گیری واحد تحقیقات علوم رفتاری در اف‌بی‌آی، همراه با تعریف وقایع در لایه‌های مختلف، در مرزی میان قصه‌گویی و واقعه‌نگاری مستندگونه.